Putin and the pipelines
Simon Tisdall
May 17, 2007 10:00 PM
http://commentisfree.guardian.co.uk/simon_tisdall/2007/05/putin_and_the_pipelines_moscow.html
European Union efforts to loosen Russia's energy grip by seeking alternative supplies from central Asia via the Caucasus suffered a stunning setback this week. But even before President Putin agreed deals expanding his control of the gas and oil exports of Kazakhstan and Turkmenistan, Europe's drive to diversify was running on empty.
Russia supplies about 25% of Europe's gas and a rising proportion of its oil. That is increasingly seen as a strategic weakness that could leave the continent vulnerable to politically motivated energy blackmail. This is the fate that allegedly befell Ukraine and Belarus last year. Lithuania is currently under similar pressure after Moscow cut oil deliveries.
Energy security will figure high on the agenda at tomorrow's EU-Russia summit in Samara. A key aim is to induce Moscow to sign up to an energy charter, a set of rules covering trade, investment and transportation of oil and gas. But experts predict the Kremlin will continue to resist the scheme.
Russia is focusing instead on increasing its market dominance from production through to the point of sale by expanding its investments in Europe (while denying European businesses reciprocal access). The state-controlled energy giant Gazprom now has a stake in 16 of the EU's 27 countries. And while the EU remains divided on the question of how to respond, the Russians are busy maximising their advantage.
"Gazprom already has direct access to end consumers in three of the biggest EU gas markets: Italy, Germany and France," said Katinka Barysch in a study published by the Centre for European Reform. "In the UK, it hopes to raise its market share to 10% by the end of the decade. Not content with controlling pipelines, Gazprom is building power plants and gas storage facilities in various EU countries."
Russia's other main tactic is forging bilateral deals that undermine a collective pan-European approach. Its most spectacular success was agreement with Germany on a Baltic pipeline that is to bypass Poland. But Mr Putin has also dangled the prospect of individual supply-and-distribution arrangements with Slovakia, Hungary, Bulgaria and a host of other energy-hungry EU members.
Moscow's aggressive, and increasingly successful, attempts to entrench its dominant position have also undercut political and financial support for alternative European supply projects that would bypass Russia. One is the so-called Nabucco pipeline to bring gas from the Caspian, which may not now go ahead.
Russia's weekend deals with Kazakhstan and Turkmenistan have also raised possibly terminal doubts about the viability of US and European-backed ideas for a central Asia pipeline. Russia's energy minister, Viktor Khristenko, dismissed it this week as a "political project" that was unlikely ever to materialise.
"Russia is increasingly setting the agenda for EU-Russia relations while EU policymakers are struggling," Ms Barysch said.
Russia is not having it all its own way. EU foreign ministers agreed a counter-offensive this week to intensify energy and other cooperation with Black Sea countries, including new neighbours Ukraine, Georgia, Moldova, Armenia and Azerbaijan. Acting unilaterally, Poland is leading efforts to build east European links with Caspian Basin energy producers.
All the same, effective EU action to diversify energy supply faces particular difficulties that do not trouble Moscow. These include concerns about good governance and human rights in partner countries.
The political show trial of a former economy minister mounted this week by the democratically-challenged rulers of Azerbaijan, a key producer and transit route for central Asian gas and oil, has highlighted these contradictions. Azerbaijan's 2005 presidential election was blatantly stolen. It has an appalling human rights record and the use of torture is said to be endemic.
But for now at least, all this is largely tolerated in the west -- just as long as Azerbaijan's feudal oligarchs keep on the "right side" in the high-stakes energy war with Russia.
18 Mayıs 2007 Cuma
Valued-based foreign policy
By Anne-Marie Slaughter
Thursday, May 17, 2007
PRINCETON, New Jersey:
American foreign policy has lost its compass. Voters across the United States, increasingly opposed to the war in Iraq and increasingly certain that the country as a whole is going in the wrong direction, are uncertain about the role that America should play in the world.
Some argue not only for pulling out of Iraq but for pulling back more generally, concentrating on America's broken health care and educational systems rather than on building democracy half a world a way.
Others would forsake a values-based foreign policy altogether and return to Kissingerian realism, in which the nature of a particular foreign government is far less important than its power and its ability to help further U.S. national interests. History tells us, however, that neither of these approaches has much staying power with the American public.
Isolationism is a nonstarter in a 21st century world of intense economic and security interdependence. And it is the backlash against Kissingerian realism - against the very idea that U.S. foreign policy would not be guided in some way by American values - that fed the neoconservative movement in the first place.
A more sustainable approach must start with a different question. How do we stand for our values in the world in a way that is consistent with our values?
The first step is to agree on what those values are. If asked to list them, virtually all Americans would talk about the belief in liberty and democracy. Most would talk about equality; many would add justice. These core values have been enshrined in two centuries of civics classes, Fourth of July speeches, inaugural addresses, poems, anthems, pledges and creeds.
I would add three more: tolerance, humility and faith. Tolerance because liberty and democracy are impossible without it. Humility because it is deeply engrained in our founders' vision of the American mission in the world; because it is indispensable to good leadership; and because it is the flip side of our belief in progress. And faith because faith in our ideals and in the very idea of progress is at the core of what many other peoples see as a distinctively American optimism.
These values are not abstract concepts. They have taken on specific meanings through the stories that make up American history, stories of struggle and persistence against tall odds.
Stories of the Puritans, the Quakers, the Catholics, the Presbyterians, the Mennonites, the Moravians, the Lutherans, the Amish, as well as Jews, Muslims and countless other sects seeking relgious freedom.
Stories of a relatively small number of propertied white men seeking to govern themselves in America's early days, and of white men of lesser means, black men, and women of all races and means determined to secure the right to vote in the years that followed.
Stories of tolerance, a necessary tool to weld a great multicultural nation together. Stories of humility, like the first governor of Massachusetts Bay Colony offering his shining vision of a city on a hill but telling its occupants to "walk humbly with their god." And stories of faith in our values, in our can-do spirit and in our belief that we can be a force for good in the world.
An American foreign policy that is conducted consistently with our values would look to our past not to glory in it, but rather to remind ourselves and the world at large of our imperfections, our mistakes and our struggles to live up to our own standards.
It would see the United States as a leading democracy, but hardly as the only model for new democracies. Instead, it would work with the European Union, Japan, India, South Africa, Mexico, Turkey, Indonesia, Brazil, Argentina, South Korea and countless other countries that are trying to achieve liberty, democracy, justice, equality and tolerance on their own terms.
It would remember our founders' creed: Our values are not only American values, but universal values.
Above all, a value-based foreign policy must move beyond rhetoric. It must meet the challenges of the 21st century in a host of very specific ways that themselves demonstrate how much we value liberty, democracy, justice, equality, tolerance, humility and faith.
It will be a long road back to the high ground, but our true values are still the best compass.
Anne-Marie Slaughter is dean of the Woodrow Wilson School of Public and International Affairs at Princeton University and the author of "The Idea That Is America: Keeping Faith with Our Values in a Dangerous World."
By Anne-Marie Slaughter
Thursday, May 17, 2007
PRINCETON, New Jersey:
American foreign policy has lost its compass. Voters across the United States, increasingly opposed to the war in Iraq and increasingly certain that the country as a whole is going in the wrong direction, are uncertain about the role that America should play in the world.
Some argue not only for pulling out of Iraq but for pulling back more generally, concentrating on America's broken health care and educational systems rather than on building democracy half a world a way.
Others would forsake a values-based foreign policy altogether and return to Kissingerian realism, in which the nature of a particular foreign government is far less important than its power and its ability to help further U.S. national interests. History tells us, however, that neither of these approaches has much staying power with the American public.
Isolationism is a nonstarter in a 21st century world of intense economic and security interdependence. And it is the backlash against Kissingerian realism - against the very idea that U.S. foreign policy would not be guided in some way by American values - that fed the neoconservative movement in the first place.
A more sustainable approach must start with a different question. How do we stand for our values in the world in a way that is consistent with our values?
The first step is to agree on what those values are. If asked to list them, virtually all Americans would talk about the belief in liberty and democracy. Most would talk about equality; many would add justice. These core values have been enshrined in two centuries of civics classes, Fourth of July speeches, inaugural addresses, poems, anthems, pledges and creeds.
I would add three more: tolerance, humility and faith. Tolerance because liberty and democracy are impossible without it. Humility because it is deeply engrained in our founders' vision of the American mission in the world; because it is indispensable to good leadership; and because it is the flip side of our belief in progress. And faith because faith in our ideals and in the very idea of progress is at the core of what many other peoples see as a distinctively American optimism.
These values are not abstract concepts. They have taken on specific meanings through the stories that make up American history, stories of struggle and persistence against tall odds.
Stories of the Puritans, the Quakers, the Catholics, the Presbyterians, the Mennonites, the Moravians, the Lutherans, the Amish, as well as Jews, Muslims and countless other sects seeking relgious freedom.
Stories of a relatively small number of propertied white men seeking to govern themselves in America's early days, and of white men of lesser means, black men, and women of all races and means determined to secure the right to vote in the years that followed.
Stories of tolerance, a necessary tool to weld a great multicultural nation together. Stories of humility, like the first governor of Massachusetts Bay Colony offering his shining vision of a city on a hill but telling its occupants to "walk humbly with their god." And stories of faith in our values, in our can-do spirit and in our belief that we can be a force for good in the world.
An American foreign policy that is conducted consistently with our values would look to our past not to glory in it, but rather to remind ourselves and the world at large of our imperfections, our mistakes and our struggles to live up to our own standards.
It would see the United States as a leading democracy, but hardly as the only model for new democracies. Instead, it would work with the European Union, Japan, India, South Africa, Mexico, Turkey, Indonesia, Brazil, Argentina, South Korea and countless other countries that are trying to achieve liberty, democracy, justice, equality and tolerance on their own terms.
It would remember our founders' creed: Our values are not only American values, but universal values.
Above all, a value-based foreign policy must move beyond rhetoric. It must meet the challenges of the 21st century in a host of very specific ways that themselves demonstrate how much we value liberty, democracy, justice, equality, tolerance, humility and faith.
It will be a long road back to the high ground, but our true values are still the best compass.
Anne-Marie Slaughter is dean of the Woodrow Wilson School of Public and International Affairs at Princeton University and the author of "The Idea That Is America: Keeping Faith with Our Values in a Dangerous World."
Eastern European woes ruin Merkel's grand plans for EU alliance with Russia
· Poland and Lithuania wanted summit called off · Germany had hoped for a deal on climate changeIan Traynor in Brussels and Luke Harding in MoscowFriday May 18, 2007
GuardianGermany's hopes of striking a new grand bargain between Russia and Europe, locking both into a close embrace for years to come, have been dashed before a crucial EU-Russia summit.
As the German chancellor, Angela Merkel, flew to Samara on the Volga last night for dinner with President Vladimir Putin and to open today's summit, it was clear that the meeting was being hijacked by a long list of disputes focused on eastern Europe and the Balkans.
Currently chairing the EU, Germany has prepared the summit as an opportunity to secure Russian agreements on energy security, human rights and climate change. But Berlin's wooing of Moscow has fallen foul of the worsening estrangement between President Putin and the west in recent months.
Tension between Russia and the west, hostility towards Russia from the new eastern European members of the EU (and their suspicion of Berlin), and President Vladimir Putin's brash assertion of regained Russian power have all compounded the mood of gloom.
Ms Merkel has won widespread plaudits this year for her steering of the EU. But Germany has a huge stake in the Samara summit and it looks like being a failure for Ms Merkel.
The new EU member states of Poland and Lithuania have been arguing this week for the summit to be called off, and criticising the German preparations. For historical reasons, the east Europeans are highly sensitive to any sign of Germany cutting deals with Russia over their heads.
The immediate cause of the impasse is a Polish veto on launching negotiations on what is known as the partnership and cooperation agreement, or PCA, between the EU and Russia - because of a continuing Russian ban on Polish meat imports.
But the roots of the estrangement lie in the transformation of the EU with the entry of 10 central European and Balkan states since 2004 - all of them former Soviet satellites nursing grievances to varying degrees against Russia. Vladimir Chizhov, Russia's ambassador in Brussels, said the relationship was "more complicated" since the accession of Poland, the Baltic states, and other former Soviet dependencies: "Some of these countries continue to treat Russia in a peculiar manner."
Both sides have a huge stake in a successful partnership. Many European countries, especially eastern Europe and Germany, depend on Russian gas and oil supplies, while more than half of Russia's trade is with the EU. But the eastern Europeans are incensed at Russian efforts to play off "old" versus "new" Europe and at the condescending tone they hear from Moscow. On Wednesday the Kremlin's EU envoy, Sergei Yastrzhembsky, said some of the eastern European governments had "complexes". "Our old and trusted EU partners recognise this," he said, while accusing Estonia of barbarism and of trying to rewrite the history of the second world war.
Ms Merkel had made the ambitious new pact with Russia a centrepiece of her EU presidency, a comprehensive deal designed to replace a 10-year agreement that expires this year. Instead, the summit could turn into a showdown.
· Poland and Lithuania wanted summit called off · Germany had hoped for a deal on climate changeIan Traynor in Brussels and Luke Harding in MoscowFriday May 18, 2007
GuardianGermany's hopes of striking a new grand bargain between Russia and Europe, locking both into a close embrace for years to come, have been dashed before a crucial EU-Russia summit.
As the German chancellor, Angela Merkel, flew to Samara on the Volga last night for dinner with President Vladimir Putin and to open today's summit, it was clear that the meeting was being hijacked by a long list of disputes focused on eastern Europe and the Balkans.
Currently chairing the EU, Germany has prepared the summit as an opportunity to secure Russian agreements on energy security, human rights and climate change. But Berlin's wooing of Moscow has fallen foul of the worsening estrangement between President Putin and the west in recent months.
Tension between Russia and the west, hostility towards Russia from the new eastern European members of the EU (and their suspicion of Berlin), and President Vladimir Putin's brash assertion of regained Russian power have all compounded the mood of gloom.
Ms Merkel has won widespread plaudits this year for her steering of the EU. But Germany has a huge stake in the Samara summit and it looks like being a failure for Ms Merkel.
The new EU member states of Poland and Lithuania have been arguing this week for the summit to be called off, and criticising the German preparations. For historical reasons, the east Europeans are highly sensitive to any sign of Germany cutting deals with Russia over their heads.
The immediate cause of the impasse is a Polish veto on launching negotiations on what is known as the partnership and cooperation agreement, or PCA, between the EU and Russia - because of a continuing Russian ban on Polish meat imports.
But the roots of the estrangement lie in the transformation of the EU with the entry of 10 central European and Balkan states since 2004 - all of them former Soviet satellites nursing grievances to varying degrees against Russia. Vladimir Chizhov, Russia's ambassador in Brussels, said the relationship was "more complicated" since the accession of Poland, the Baltic states, and other former Soviet dependencies: "Some of these countries continue to treat Russia in a peculiar manner."
Both sides have a huge stake in a successful partnership. Many European countries, especially eastern Europe and Germany, depend on Russian gas and oil supplies, while more than half of Russia's trade is with the EU. But the eastern Europeans are incensed at Russian efforts to play off "old" versus "new" Europe and at the condescending tone they hear from Moscow. On Wednesday the Kremlin's EU envoy, Sergei Yastrzhembsky, said some of the eastern European governments had "complexes". "Our old and trusted EU partners recognise this," he said, while accusing Estonia of barbarism and of trying to rewrite the history of the second world war.
Ms Merkel had made the ambitious new pact with Russia a centrepiece of her EU presidency, a comprehensive deal designed to replace a 10-year agreement that expires this year. Instead, the summit could turn into a showdown.
3 Mayıs 2007 Perşembe
TÜRKİYE KAYBEDİYOR; FARKINDA MISINIZ?
TÜRKİYE KAYBEDİYOR; FARKINDA MISINIZ?
Son bir hafta içindeki gelişmeler bizi; ülkemiz gençliğini geleceğe bakışında karamsarlığa sürüklüyor. Biz, Türk gençliği, daha fazla demokrasi, daha fazla özgürlük ve daha fazla maddi refah ve zenginlik istiyoruz. Avrupa Birliğine üyelik çabalarını da bu nedenle önemsiyoruz. Bizler Türkiye’nin laik, sosyal bir hukuk devleti olarak geleceğe güvenle yürümesini; korkulardan, evhamlardan uzaklaşmış olarak büyümesini istiyoruz. Hukukun millet için olduğu, demokrasiyi koruduğu bir Türkiye Cumhuriyeti istiyoruz.
Son haftalardaki gelişmelere bakıldığında, ülkemizi sevmeyenlerin, yaşananlar karşısında güldüklerine ve ellerini ovuşturduklarını görmemek mümkün değil. Son ayların en sıcak konuları, PKK terörizmini, Kuzey Irak’ı ve Kerkük’ün durumunu adeta unuttuk. Türkiye’nin Ortadoğu’daki gelişmelerden dışlanmasını göremedik. Türkiye’mizin önümüzdeki 15 yılda Türk silahlı kuvvetlerinin modernizasyonu ve kendi savunma sanayisini geliştirmesi için 30 milyar dolara yakın bir kaynağa ihtiyacı var. Peki bu kaynak nasıl elde edilebilir? Siyasi ve ekonomik kriz içinde yaşayan, sürekli iç tehdit algılamasını varlık nedeni sayan, küreselleşen dünya ile bütünleşememiş, bir nevi Kuzey Koreleşmiş bir ülkenin 30 milyar doları savunmasına harcama imkanı olabilir mi? Bu 30 milyar dolarlık kaynak nasıl elde edilebilir, kimilerinin hayallerini süsleyen dışa kapalı bir Türkiye’de? Unutmayalım ki daha 5 yıl öncesinde GSMH’miz 180 milyar dolardı! 30 milyar doların 6 katı! Yani sadece modernizasyon için Türkiye toplam gelirinin 6’da birini harcayacak; peki ya gündelik savunma ihtiyaçları? Bir o kadar da onu hesaplarsak, Türkiye’nin yemeden içmeden üretmeden aynı K. Kore misali sadece savunma harcaması yapması gerekecek. Dün bir televizyonda bir gazetemizin Ankara temsilcisinin Genelkurmay Başkanımızın 28 Ağustos 2006 tarihinde yaptığı bir konuşmaya atfettiği sözlerini hayretle izledim. Bu yazarımızın Genelkurmay Başkanımızın sözlerinden cımbızla seçerek aldığı sözlere önem verseniz sanırsanız ki, Türkiye’de bir askeri yönetim var. İç savunmadan, dış savunmadan, ekonomiden, yürütmeden onlar sorumlu! İşte bu yazarımızın ve onunla benzer düşünce sahiplerinin hayal edebildikleri Türkiye budur! Bu yorum ne yazık ki peygamber ocağı ordumuza yönelik yıpratıcı sözlerdir. Bu şekilde bir düşünce tarzı ne yazık ki asırlar öncesinde kalmıştır ve iyi niyetten yoksundur! Açıktır ki sivil ve demokratik bir yönetimden söz edemezsek, 21’inci yüzyılda güvenlikten de bahsedemeyiz! İş bölümünün giderek arttığı küresel dünyada, tümevarım yapmak ancak karanlığa saplanmaktır. Bu vizyona ve dahi misyona sahip kişilerin varlığıyla, kim bilir, her günü bir cehennem gününden farksız olan güneyimizdeki Irak bile petrol ve diğer doğal kaynakları ile giderek zenginleşirken biz gittikçe daha fakirleşeceğiz.
Tabii bu düşünce tarzının dış uzantıları da yok değil! Onlara göre Türkiye, karşıymış gibi yaptıkları ancak içten içe benimsedikleri Baas tipi bir rejimle yönetilmeli, coğrafyası ile bağları kesilmeli hatta yeri gelirse Avrupa Birliği’ne de çok yaklaşmamalı. Ne lazım, Avrupa Birliği Türkiye’deki demokratik sürecin ve sivil yönetimin devam etmesini isteyebilir, hükümetlere destek olur, olmazsa da Türkiye ile köprüleri atabilir. Türkiye’de fakir, diktatoryal, Ortadoğu tipi bir Baas rejimi olur! Açıktır ki geldiğimiz süreçte AB’nin Türkiye’deki son gelişmelere verdiği tepkilerden hoşnut olmayan kişiler vardır. Hem iç hem de dış kamuoyunda mevcut bu kişilere göre AB, Türkiye’deki hassas sistemin farkında değil, gerçi AB dünyadaki mevcut tehditlere karşı da duyarsız. Evet, maalesef bu kişiler katıldıkları uluslararası toplantılarda Türkiye adına konuştuklarını iddia ediyorlar ve yanıltıyorlar. Ancak içimizi rahatlatan gelişen iletişim teknolojisi sayesinde dışarıda, bu kişilerden çok daha iyi şekilde Türkiye’yi analiz eden ve anlayan, “yabancı” olarak nitelediğimiz dostlar var. Kim daha yabancı onları okuyunca daha açıkça görebiliyorsunuz.
Ne yazık dışarıda kimileri iç çatışma senaryoları da yazmaktalar. Türkiye’yi azınlıklara bölerek, bu azınlıklar üstünden yönetilmesi gerektiğini savunan analizciler var. Nasıl ki Ortadoğu’yu Sünni-Şii diye böldüler ve yüzlerce yıllık yaraları kaşımaktan çekinmediler, şimdi de Anadolu topraklarında kimi yaralar oluşturmak ve kaşımak istiyorlar. Binlerce yıldır aynı topraklar üzerinde yaşamış insanlarımızı bölmek istiyor ve birbirleri üstünde tahakküm kurma planları yapıyorlar. Bu planları hazırlayanlar, raporlayanlar, Türk milletinin ortak değerlerini birer birer yoketmek için çaba harcıyorlar. Mensup oldukları kurumların görüşleri doğrultusunda Türkiye için rapor hazırlıyorlar. Ama milletimiz inanıyorum ki bu planları, birlikte yaşama iradesi göstererek boşa çıkartacaktır.
İşte Ak Parti iktidarı süresince kimi aksaklıklar olsa da, ki bu doğaldır çünkü mükemmel bir yönetişim sistemi henüz bulunmadı, söz konusu gelişmelerin önünü tıkayacak, ulusal birliği sağlayacak ve sivilleşmeyi sağlayacak temelleri attılar. Bu temeller sayesindedir ki kimi yazarların orta sınıf olarak nitelediği insanlarımız geçtiğimiz hafta sonu ve öncesinde meydanlarda toplanarak demokratik taleplerini, kimi bürokrasi aşıklarının arzusunun aksi istikametinde sergilediler. 2000 ve 2001 krizleri ile bu orta sınıf neredeyse kaybolmuştu! İşte Ak Parti, Özal’ın orta direğini ayağa kaldıran isim olmuştur. Yani meydanlarda toplanan yüzbinler mevcudiyetlerini özde Ak Partiye borçludurlar. Ak Parti’nin sergilediği siyasal ve ekonomik istikrar tablosudur ki, bizlere demokrasinin nimetlerinden yararlanmamız sonucunu doğurdu. İşte biz Türk gençliği olarak bu nimetlerden daha çok yaralanmak istiyoruz.
Çevremizde ve küresel sistemde 21’inci yüzyılın bölüşüm savaşı verilirken, Türkiye’mizin iç çekişmelerle vakit kaybetmesini istemiyoruz. Azınlığın çoğunluğa, çoğunluğun da azınlığı tahakküm altına alındığı bir Türkiye istemiyoruz. 10 yılda bir tekrarlanan filmleri izlemekten sıkıldık, izlemek istemiyoruz. Biz laik, sosyal ve hukuk devleti çerçevesine sahip, daha demokratik ve daha müreffeh bir Türkiye istiyoruz. İç ve dış güvenliğini siyasal ve ekonomik istikrarla sağlamış bir Türkiye istiyoruz. Çevresine güven ve umut veren bir Türkiye istiyoruz. Evet, Türk gençliği bunu istiyor, inanmak isteseniz de istemeseniz de, o halde sesleniyorum; O halde büyüklerimize seslenmek istiyorum: Türkiye kaybediyor; farkında mısınız?
Sernur Yassıkaya
Son bir hafta içindeki gelişmeler bizi; ülkemiz gençliğini geleceğe bakışında karamsarlığa sürüklüyor. Biz, Türk gençliği, daha fazla demokrasi, daha fazla özgürlük ve daha fazla maddi refah ve zenginlik istiyoruz. Avrupa Birliğine üyelik çabalarını da bu nedenle önemsiyoruz. Bizler Türkiye’nin laik, sosyal bir hukuk devleti olarak geleceğe güvenle yürümesini; korkulardan, evhamlardan uzaklaşmış olarak büyümesini istiyoruz. Hukukun millet için olduğu, demokrasiyi koruduğu bir Türkiye Cumhuriyeti istiyoruz.
Son haftalardaki gelişmelere bakıldığında, ülkemizi sevmeyenlerin, yaşananlar karşısında güldüklerine ve ellerini ovuşturduklarını görmemek mümkün değil. Son ayların en sıcak konuları, PKK terörizmini, Kuzey Irak’ı ve Kerkük’ün durumunu adeta unuttuk. Türkiye’nin Ortadoğu’daki gelişmelerden dışlanmasını göremedik. Türkiye’mizin önümüzdeki 15 yılda Türk silahlı kuvvetlerinin modernizasyonu ve kendi savunma sanayisini geliştirmesi için 30 milyar dolara yakın bir kaynağa ihtiyacı var. Peki bu kaynak nasıl elde edilebilir? Siyasi ve ekonomik kriz içinde yaşayan, sürekli iç tehdit algılamasını varlık nedeni sayan, küreselleşen dünya ile bütünleşememiş, bir nevi Kuzey Koreleşmiş bir ülkenin 30 milyar doları savunmasına harcama imkanı olabilir mi? Bu 30 milyar dolarlık kaynak nasıl elde edilebilir, kimilerinin hayallerini süsleyen dışa kapalı bir Türkiye’de? Unutmayalım ki daha 5 yıl öncesinde GSMH’miz 180 milyar dolardı! 30 milyar doların 6 katı! Yani sadece modernizasyon için Türkiye toplam gelirinin 6’da birini harcayacak; peki ya gündelik savunma ihtiyaçları? Bir o kadar da onu hesaplarsak, Türkiye’nin yemeden içmeden üretmeden aynı K. Kore misali sadece savunma harcaması yapması gerekecek. Dün bir televizyonda bir gazetemizin Ankara temsilcisinin Genelkurmay Başkanımızın 28 Ağustos 2006 tarihinde yaptığı bir konuşmaya atfettiği sözlerini hayretle izledim. Bu yazarımızın Genelkurmay Başkanımızın sözlerinden cımbızla seçerek aldığı sözlere önem verseniz sanırsanız ki, Türkiye’de bir askeri yönetim var. İç savunmadan, dış savunmadan, ekonomiden, yürütmeden onlar sorumlu! İşte bu yazarımızın ve onunla benzer düşünce sahiplerinin hayal edebildikleri Türkiye budur! Bu yorum ne yazık ki peygamber ocağı ordumuza yönelik yıpratıcı sözlerdir. Bu şekilde bir düşünce tarzı ne yazık ki asırlar öncesinde kalmıştır ve iyi niyetten yoksundur! Açıktır ki sivil ve demokratik bir yönetimden söz edemezsek, 21’inci yüzyılda güvenlikten de bahsedemeyiz! İş bölümünün giderek arttığı küresel dünyada, tümevarım yapmak ancak karanlığa saplanmaktır. Bu vizyona ve dahi misyona sahip kişilerin varlığıyla, kim bilir, her günü bir cehennem gününden farksız olan güneyimizdeki Irak bile petrol ve diğer doğal kaynakları ile giderek zenginleşirken biz gittikçe daha fakirleşeceğiz.
Tabii bu düşünce tarzının dış uzantıları da yok değil! Onlara göre Türkiye, karşıymış gibi yaptıkları ancak içten içe benimsedikleri Baas tipi bir rejimle yönetilmeli, coğrafyası ile bağları kesilmeli hatta yeri gelirse Avrupa Birliği’ne de çok yaklaşmamalı. Ne lazım, Avrupa Birliği Türkiye’deki demokratik sürecin ve sivil yönetimin devam etmesini isteyebilir, hükümetlere destek olur, olmazsa da Türkiye ile köprüleri atabilir. Türkiye’de fakir, diktatoryal, Ortadoğu tipi bir Baas rejimi olur! Açıktır ki geldiğimiz süreçte AB’nin Türkiye’deki son gelişmelere verdiği tepkilerden hoşnut olmayan kişiler vardır. Hem iç hem de dış kamuoyunda mevcut bu kişilere göre AB, Türkiye’deki hassas sistemin farkında değil, gerçi AB dünyadaki mevcut tehditlere karşı da duyarsız. Evet, maalesef bu kişiler katıldıkları uluslararası toplantılarda Türkiye adına konuştuklarını iddia ediyorlar ve yanıltıyorlar. Ancak içimizi rahatlatan gelişen iletişim teknolojisi sayesinde dışarıda, bu kişilerden çok daha iyi şekilde Türkiye’yi analiz eden ve anlayan, “yabancı” olarak nitelediğimiz dostlar var. Kim daha yabancı onları okuyunca daha açıkça görebiliyorsunuz.
Ne yazık dışarıda kimileri iç çatışma senaryoları da yazmaktalar. Türkiye’yi azınlıklara bölerek, bu azınlıklar üstünden yönetilmesi gerektiğini savunan analizciler var. Nasıl ki Ortadoğu’yu Sünni-Şii diye böldüler ve yüzlerce yıllık yaraları kaşımaktan çekinmediler, şimdi de Anadolu topraklarında kimi yaralar oluşturmak ve kaşımak istiyorlar. Binlerce yıldır aynı topraklar üzerinde yaşamış insanlarımızı bölmek istiyor ve birbirleri üstünde tahakküm kurma planları yapıyorlar. Bu planları hazırlayanlar, raporlayanlar, Türk milletinin ortak değerlerini birer birer yoketmek için çaba harcıyorlar. Mensup oldukları kurumların görüşleri doğrultusunda Türkiye için rapor hazırlıyorlar. Ama milletimiz inanıyorum ki bu planları, birlikte yaşama iradesi göstererek boşa çıkartacaktır.
İşte Ak Parti iktidarı süresince kimi aksaklıklar olsa da, ki bu doğaldır çünkü mükemmel bir yönetişim sistemi henüz bulunmadı, söz konusu gelişmelerin önünü tıkayacak, ulusal birliği sağlayacak ve sivilleşmeyi sağlayacak temelleri attılar. Bu temeller sayesindedir ki kimi yazarların orta sınıf olarak nitelediği insanlarımız geçtiğimiz hafta sonu ve öncesinde meydanlarda toplanarak demokratik taleplerini, kimi bürokrasi aşıklarının arzusunun aksi istikametinde sergilediler. 2000 ve 2001 krizleri ile bu orta sınıf neredeyse kaybolmuştu! İşte Ak Parti, Özal’ın orta direğini ayağa kaldıran isim olmuştur. Yani meydanlarda toplanan yüzbinler mevcudiyetlerini özde Ak Partiye borçludurlar. Ak Parti’nin sergilediği siyasal ve ekonomik istikrar tablosudur ki, bizlere demokrasinin nimetlerinden yararlanmamız sonucunu doğurdu. İşte biz Türk gençliği olarak bu nimetlerden daha çok yaralanmak istiyoruz.
Çevremizde ve küresel sistemde 21’inci yüzyılın bölüşüm savaşı verilirken, Türkiye’mizin iç çekişmelerle vakit kaybetmesini istemiyoruz. Azınlığın çoğunluğa, çoğunluğun da azınlığı tahakküm altına alındığı bir Türkiye istemiyoruz. 10 yılda bir tekrarlanan filmleri izlemekten sıkıldık, izlemek istemiyoruz. Biz laik, sosyal ve hukuk devleti çerçevesine sahip, daha demokratik ve daha müreffeh bir Türkiye istiyoruz. İç ve dış güvenliğini siyasal ve ekonomik istikrarla sağlamış bir Türkiye istiyoruz. Çevresine güven ve umut veren bir Türkiye istiyoruz. Evet, Türk gençliği bunu istiyor, inanmak isteseniz de istemeseniz de, o halde sesleniyorum; O halde büyüklerimize seslenmek istiyorum: Türkiye kaybediyor; farkında mısınız?
Sernur Yassıkaya
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)